Van kleuters tot crack-verslaafden

You're the God of this City
You're the King of these people
You're the Lord of this nation
You are

For greater things have yet to come
And greater things are still to be done in this City

Dit hebben wij mogen ervaren. God ontfermt zich over Belo Horizonte. Hij ziet potentie waar wij hopeloosheid zien.

Woensdagavond gingen we naar 'Crackolandia'. Hoewel deze plek eigenlijk niet te beschrijven valt, zal ik het toch proberen. Op het eerste gezicht is het een doodnormale (maar wat is normaal in Brazilië), lange en brede straat. Auto's rijden voorbij en er komt muziek uit de barretjes. Maar het is geen normale straat.
Overal liggen bergen afval en nagenoeg alle mensen die op de stoep zitten en liggen zijn crack-verslaafden. Niet 10, ook geen 20, maar tientallen crack-verslaafden zijn daar bijeen. Sommige met niets meer dan gescheurde kleren en een kapot, vies en oud (had ik al gezegd dat het vies was?) deken. Alleen al het zien van deze ellende maakte veel indruk op ons en zorgde ook voor wat angst.
Sanne was ziek en was daarom niet mee. De rest ging niet om alleen te kijken. We gingen naar ze toe.
Gewapend met koffie, koekjes en een gitaar zijn wij de lange straat doorgelopen. We hebben die avond een paar ontdekkingen gedaan:
- De mensen daar stonden open voor gebed en vaak vroegen zij om gebed in plaats van dat wij vroeg of we voor hen mochten bidden. Eileen heeft die avond voor een vrouw gebeden die tijdens het gebed zomaar ineens instortte. Of deze vrouw nou werd aangeraakt door God of overmand werd door de drugs, dat weten we niet. Maar heftig was het zeker. Gelukkig kwam ze even later weer bij.
- Elke crack-verslaafde heeft zijn eigen unieke verhaal. Zo kwamen we een man tegen die perfect engels sprak en (volgens hem) al in veel landen was geweest. In elk land ging hij dan drugs gebruiken en daarna gaat hij weer verder naar het volgende land. Ook kwamen we een Rastafari tegen die (volgens hem) eerst een zendeling was en verslaafd was geraakt. Van hem hebben we de wijze les geleerd: 'Jesus is a Rasta'.
- Ze vinden het ook heerlijk om naar muziek te luisteren en muziek te maken. Met de magische akkoorden G-Em-C-D toveren ze allemaal verschillende liedjes uit de hoge hoed. Het was bijzonder om te zien en horen dat er een paar hele getalenteerde mensen bij zaten. Sommigen speelden onwijs goed gitaar en anderen konden ook nog eens goed zingen.
- Ook hebben we geleerd dat we hier in Belo echte ambassadeurs zijn van God. Met elke stap in Crackolandia verspreidden we weer een beetje meer licht op een duistere plaats. Het was erg mooi om te zien hoe God daar aan het werk was en mensen aanraakte door gebed.
Toen wij weer weg gingen mochten we weten dat God daar op die plek bleef en het goede werk voorzette. Heel de maatschappij spuugt deze mensen uit en laat ze wegroesten op een koude straat terwijl ze verdergaan met hun luxe leventje. Gelukkig laat God deze mensen nooit in de steek.

En ja, hoe verwerk je zoiets. Het antwoord: niet. Bovenal omdat deze gebeurtenis niet helemaal te bevatten is. De pijn, het verdriet en de ellende gaat het verstand te boven. Daarnaast hadden we volgende dag, donderdag, ook een heel vol programma. We hadden daarom bijna geen tijd om er nog over na te denken.
Donderdag stond namelijk het bezoek aan de crèche op het programma. Dit verliep (zoals gewoonlijk) op de Braziliaanse manier. Het plan was dat we 's ochtends een programma zouden draaien voor 5 kindergroepen en 's middags voor 1 tienergroep. Gedurende de dag werd dit bijgesteld: 5 kindergroepen en 2 tienergroepen. Maar Brazilië zou Brazilië niet zijn als dat niet zou veranderen. Eindscore: 5 kindergroepen en 3 tienergroepen.
Het programma van de kindergroepen vond plaats op het dak van de crèche. Vanaf het dak had je een prachtig uitzicht op de stad. Met kapotte kniën van het drama-stuk 'het verloren schaap', kramp in de vingers van ' een rivier vol van vrede' en een pijnlijke keel van 'Who's the King of the jungle' namen we weer afscheid. Vanaf de crèche liepen we naar een ander gebouw waar de tieners waren. Met liedjes, drama-stukjes en de geleende 'Bambalera' van het Zuid-Afrikaanse team (danku.) hebben we ook de tieners goed vermaakt en wat mee kunnen geven van het geloof.
's avonds gingen sommigen nog naar de YWAM dienst in de Light House. Zoals de naam al doet vermoeden ligt dit huis op de top van een heuvel. Vanaf het huis had je een onwijs mooi uitzicht op de stad. Ontelbaar veel lichtjes.
Volledig gesloopt en moe doken we die avond ons bed in.

Vrijdag werd er vooral veel geschilderd en schoongemaakt. De woonkamer moest worden geschilderd en de staf van de Rock House maakte dankbaar gebruik van het GO Team door het huis een grote schoonmaakbeurt te geven. Daarna hebben we de rest van de middag gezwommen en lekker bij het zwembad gezeten. Het weer is eindelijk weer normaal geworden en we genieten volop van de zon en strakblauwe lucht.
's Avonds gingen we voor de tweede keer naar de straatkinderen. Het werd weer een typische Braziliaanse avond onder de leus: ' Expect the Unexpected'. De kinderen verzamelden zich en we begonnen met het programma. Terwijl we bezig waren liep de een na de ander weg en op het einde zaten er niet meer dan vijf mensen. Na ons programma kwamen de kinderen gelukkig snel terug en al gauw werd er door hun liedjes gezongen en werd er voor hen gebeden. Al met al een geslaagde avond.

En dan vandaag. Zaterdag. Wat hebben we gedaan? He-le-maal niks. En dat voelde goed. We hebben met wat YWAM mensen een park opgezocht, gepicknicked, een beetje gevoetbald, spelletjes gespeeld en voor de rest helemaal niets gedaan. Het was heeeeerlijk.
Ik ben nu net terug van een hamburgertent hier in de buurt waar ze naast hamburgers ook pizza's en pasta hebben. Carl en Nico (Rock House) zijn voor de reusachtige X Tuido-burger gegaan, en jawel, ze hebben 'm opgegeten. Ze hebben daarbij een wijze les geleerd: eens en nooit meer. Ook ik heb een wijze les geleerd: GEEN GROTE PIZZA. NOOIT MEER EEN GROTE PIZZA...

Maar weer even serieus. Na morgen, zondag, hebben we nog twee dagen waarin we zullen evangeliseren en Gods liefde bekend zullen maken. We kijken uit naar de dingen die God nog wil doen de komende dagen. Één ding weten we zeker:
Greater things have yet to come and greater things are still to be done in this city.

Blijven jullie meebidden voor deze stad en het team?

Tot de volgende keer!

Kees en de rest